W Urdu coś mojego lub coś własnego to dwie różne rzeczy. Wypowiadając się: Ye mera ghar hai. [Je mera ghar he.] Możemy mieszkać w tym domu, lecz to nie jest nasza własność. Dopiero zdanie: Ye mera apna ghar hai. [Je mera apna ghar he.] pokazuje, że jesteśmy właścicielami tego domu.
Jak widać aby zaznaczyć, że coś jest nasze i tylko nasze używamy słówka apna. Popatrzmy na inne przykłady.
Ye aapka kamra hai. [Je apka kamra he.] - To jest twój pokój.
Ye aapka apna kamra hai. [Je apka apna kamra he.] - To jest twój własny pokój.
Ye uski kitab hai. [Je uski kitab he.] - To jest jego/jej książka.
Ye uski apni kitab hai. [Je uski apni kitab he.] - To jest jego/jej własna książka.
Ye hamari shelfs hain. [Je hamari szelfs he.] - To są nasze półki.
Ye hamari apni shelfs hain. [Je hamari apni szelfs he.] - To są nasze własne półki.
Apna zmienia się tak jak zaimki dzierżawcze. Końcówka zmienia się zależnie od rodzaju i liczby rzeczownika występującego za apna.
PS. Na życzenie czytelników pojawiła się polska wymowa w nawiasach kwadratowych.
Szukrija!
OdpowiedzUsuńProszę bardzo ;)
OdpowiedzUsuń